Η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
γύρισε έξι ταινίες μέσα σε πέντε χρόνια και μετά… χάθηκε
Οι τίτλοι των ταινιών θα πρόδιδαν το… χαρούμενο ξεκίνημα μιας μεγάλης καριέρας για ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 1935 στο Φάληρο, υπήρξε παιδική φίλη του «γείτονα» Θανάση Βέγγου και έμοιαζε πλασμένο για το σινεμά: «Κυριακάτικο Ξύπνημα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Μαγική Πόλη» και «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, «Τζο ο Τρομερός» και «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, η «Θεία από το Σικάγο» του Αλέκου Σακελλάριου.
Η ζωή ή μάλλον ο έρωτας είχαν άλλες βλέψεις και μετά από αυτές τις ταινίες, η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, αν και τέλειωσε τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου αφού ήδη είχε ξεκινήσει την καριέρα της, δεν ξανάπαιξε ποτέ στο σινεμά. Συμμετείχε σε δύο παραστάσεις με το θίασο Αλέκου Αλεξανδράκη – Αλίκης Γεωργούλη. Και σταμάτησε και το θέατρο.
Σε συνέντευξή της στο «Τέταρτο», το 1986, η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου εξομολογήθηκε τους λόγους για τους οποίους απεσύρθη από το σινεμά, επιλέγοντας να φύγει μακριά από την Αθήνα και μακριά από τον Νίκο Κούνδουρο.
«Eπρεπε να σταματήσει η σχέση μου με τον Κούνδουρο
και για να γίνει αυτό εφικτό έπρεπε να σταματήσω με τον κινηματογράφο»
«Για μένα αυτά τα δύο ήταν ένα πράγμα. Από την αρχή που ξεκίνησα να κάνω κινηματογράφο κάτι άλλο μ’ ενδιέφερε πιό πολύ. Προτιμούσα να είμαι μιά πετυχημένη μητέρα παρά μια καλή ηθοποιός. Αν δεν έφευγα από το Νίκο θα συνέχιζα να κάνω ταινίες. Πολλές φορές το προσπάθησα πριν αυτό γίνει οριστικό. Και κατέφυγα στο θέατρο. Επαιξα σε δύο έργα με το θίασο Αλεξανδράκη-Γεωργούλη. Του Ρομπέρ Οσέν το ένα, του Ούγκο Μπέτι το άλλο… Εκπληκτικός θίασος: Σταρένιος, Βανδής, Φυσσούν, Γαρμπή.
Με είχε ζητήσει και ο Κατράκης στο θίασό του. Ο Νίκος δεν ήθελε να παίζω θέατρο. Πάντα με γύριζε πίσω. Εγώ νόμιζα πως αυτό το έκανε επειδή με ήθελε να είμαι πάντα η «Ψιψίνα» ή «το Μωρό». Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως αυτό ήταν για να με προφυλάξει από κάποιες ευτέλειες που υπήρχαν σ’ εκείνο το χώρο. Με ήθελε να ζω στο δικό του χώρο, να είμαι ο δικός του άνθρωπος. Όσο και να ακούγεται αυτό εγωιστικό, τώρα δεν πιστεύω πως είχε και άδικο.»
«… Είναι κάτι πράγματα που δεν μπορούν εύκολα να εξηγηθούν. Μιλάω για τις προσωπικές μας σχέσεις. Είχαμε φτάσει σε ακραίες καταστάσεις. Πολλά από όσα γίνονταν δεν μου άρεσαν. Του το έλεγα. Τον ενοχλούσε αυτό. Ολους τους ενοχλεί. Δεν ήταν η νομιμοποίηση της σχέσης μας, όπως θα νομίσουν μερικοί, πως με ενδιέφερε. Από την αρχή που ξεκινήσαμε, αυτά τα πράγματα είχαν ξεκαθαριστεί. Ο Νίκος είχε πει: “Και όχι τώρα γάμους και τέτοια”. Κι εγώ είπα: “Μάλιστα”.
Ασχετα αν αυτή μου την απόφαση την πλήρωσα με μύρια όσα μετά. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα τότε. Να συζείς με κάποιον, να μη γυρίζεις σπίτι σου… Αρχισα, θυμάμαι, να παίζω στην ταινία “Η Θεία από το Σικάγο” , όταν ο Νίκος μου μίλησε για τους “Παράνομους” που ετοίμαζε και είπε πως ήθελε να παίξω εκεί. Εγώ όμως είχα πάρει την απόφασή μου. Αρνήθηκα. Τη σχέση μου με το Νίκο αρνήθηκα, όχι την ταινία. Αν έλεγα ναι, θα έπρεπε να συνεχίσω και μαζί του. Αυτο ήθελα να αποφύγω.»
Στην ίδια συνέντευξη, η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου αποκαλύπτει ότι της είχαν προτείνει το ρόλο που τελικά πήρε η Αλίκη Βουγιουκλάκη στη «Μουσίτσα», όπως και το σινεμά που πραγματικά αγαπούσε, αλλά άφησε οριστικά μετά το γάμο της με τον πολιτικό μηχανικό Αλέκο Τσούχλο, φίλο του Νίκου Κούνδουρο από τα χρόνια στη Μακρόνησο.
«Επαιξα και σε ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου. Τώρα που τις ξαναβλέπουμε, τις βρίσκουμε χαριτωμένες, γελάμε. Εγώ όμως είχα ξεκινήσει με άλλα οράματα. Μου άρεσε ο κινηματογράφος όπως τον δούλευε ο Νίκος. Καταλάβαινα τη διαφορά. Αυτό με στεναχωρούσε. Δεν ήθελα να είμαι σνόμπ. Δίπλα του έμαθα πολλά πράγματα. Αρχισα να διαβάζω ποίηση, να βλέπω ζωγραφική, να κάνω παρέα με αξιόλογους ανθρώπους. Ενας νέος, ωραίος κόσμος. Οι εμπορικές ταινίες δεν μου άρεσαν.
Αμέσως μετά τη “Θεία από το Σικάγο”, μου πρότειναν να παίξω στη “Μουσίτσα” – ξέρεις, την ταινία που έκανε γνωστή τη Βουγιουκλάκη. Αλλά εγώ πια είχα διαλέξει το δρόμο μου. Παντρεύτηκα και έφυγα στην επαρχία. Για δέκα χρόνια…
Όχι, ο γάμος μου δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην απόφασή μου να σταματήσω να κάνω ταινίες. Πιστεύω πως όλα τα πράγματα κάποτε, κάπου τελειώνουν. Και όταν τελειώνουν, πρέπει να τα κλείνεις οριστικά. Οπως με τους έρωτες, με τις φιλίες. Δεν μπορείς μια ζωή να είσαι συνέχεια μπρος-πίσω. Είναι μεσοβέζικες καταστάσεις αυτές. Δεν μου πάνε. Δεν μου αρέσουν.»
«Τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Τίποτα όμως δεν θα με έκανε να επιστρέψω εκεί. Οχι, ούτε ο Νίκος. Ασε που έχουν αλλάξει και τα πράγματα τώρα. Έχει βελτιωθεί πολύ το παίξιμο των ηθοποιών. Είναι πιο φυσικοί. Καθημερινοί. Μου αρέσουν. Αν και τότε, όταν γυρίζαμε τις ταινίες, έτσι κάπως ήμασταν κι εμείς. Και είχαμε αντιδράσεις γι’ αυτό μας το παίξιμο. Λέγανε: «Μα πως παίζει έτσι αυτή». Βλέπεις, ο κόσμος είχε συνηθίσει στο φωναχτό, το εξωτερικό. Περάσανε πολλά χρόνια για να εκτιμηθούν οι ταινίες αυτές.
Τώρα να επιστρέψω εκεί; Γιατί; Εγώ θέλω πάντα να κάνω κάτι καινούριο, κάθε φορά. Δεν μ’ αρέσουν οι επιστροφές. Είναι σαν να έχεις εγκαταλείψει έναν άντρα και να τον βρεις και να θελήσεις να ξανασμίξεις μαζί του μετά από τριάντα χρόνια. Με τίποτα, όση φαντασία και να διαθέτεις, δεν θα είναι το ίδιο όπως τότε. Έπειτα έχω πλήρη αίσθηση του γελοίου. Να δώσω λαβές σε όλους αυτούς τους κακεντρεχείς και να βγούνε και να λένε δεν ξέρω τί. Μόνο αν μπορώ να σατιρίσω όλα αυτά που έγιναν ή γίνονται, ίσως μια τέτοια πρόταση να κέντριζε το ενδιαφέρον μου. Όπως τότε με το “Μωρό” στο “Δράκο” – θυμάσαι το τραγούδι, τον “Ιλισσό” του Χατζιδάκι; Εγώ το είχα πει πρώτη και κορόιδευα όλα τα νιαουρίστικα παιξίματα. Άσχετα αν μετά όλα αυτά έγιναν για χρόνια κατεστημένο στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Μην ξεχνάς, δεν με έδιωξε ο χώρος, εγώ έφυγα.»
Η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου επέστρεψε στην Αθήνα, μετά το χωρισμό της με το συζυγό της μετά από 15 χρόνια γάμου και αφού είχαν αποκτήσει ένα γιο και συνέχισε να εργάζεται ως διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων.
Πέθανε πρίν από έναν χρόνο ακριβώς (24 Ιανουαρίου 2021).
