Κιν/κή Λέσχη 14/3 – Ο Κήπος των Φίντζι Κοντίνι

Ο Κήπος των Φίντζι Κοντίνι
του Βιτόριο Ντε Σίκα

Από την Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Αγρινίου,
αύριο, Τρίτη 14/3, στο Δημοτικό Κινηματογράφο ΑΝΕΣΙΣ

Το αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα
σε επανέκδοση με νέες κόπιες.
Χρυσή Αρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Ώρα προβολής: 9:30 μ.μ.
Γενική είσοδος: 3 ευρώ
Είσοδος ελεύθερη για τους άνεργους,
πολύτεκνους, μαθητές, φοιτητές και Αμεα.

Ιταλία, Δυτική Γερμανία, 1970 | Παραγωγή: Αρθουρ Κον,
Τζιάνι Χεκτ Λουκάρι, Αρτουρ Μπράουνερ
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα | Σενάριο: Ούγκο Πίρο
Φωτογραφία: Ενιο Γκουαρνιέρι | Μοντάζ: Αντριάνα Νοβέλι
Μουσική: Μάνουελ Ντε Σίκα
Πρωταγωνιστούν: Λίνο Καπολίτσιο, Ντομινίκ Σαντά,
Χέλμουτ Μπέργκερ, Φάμπιο Τέστι
Διάρκεια: 94 λεπτά | Διανομή: Ama Films

Η διάσημη ταινία του Ντε Σίκα που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στην Berlinale του ’71 και με το Ξενόγλωσσο Όσκαρ την ίδια χρονιά, βασισμένη στο ημιαυτοβιογραφικό, πολυβραβευμένο ιστορικό μυθιστόρημα του Τζιόρτζιο Μπασάνι, προβάλλεται σε επανέκδοση με ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια.

Σ’ αυτόν τον «κήπο», ο πόθος και η απέχθεια, η απαγορευμένη αγάπη και η φασιστική θηριωδία αποκτούν όμοια δραματικότητα. Βλέποντας την ταινία πενήντα και κάτι χρόνια μετά τη δημιουργία της, ή κάμποσα χρόνια από τη δική μας πρώτη θέασή της, η ταυτότητά της αλλάζει.

Πόσο «ηλικιωμένο» μοιάζει το πολυεθνικό, ντουμπλαρισμένο καστ, το ηδονοβλεπτικό ’70ς βρεγμένο λευκό μπλουζάκι της Μικόλ που αφήνει επίμονα να διαγράφεται στο στήθος της, η περιρρέουσα ηδυπάθεια ενός ναρκισσιστικού κόσμου.

Αλλά πόσο μοντέρνα μοιάζει η παρηκμασμένη εικόνα μιας αυτοκαταστροφικής κοινωνίας, πόσο εύστοχο το σχόλιο για τη μεσοαστική τάξη που ποτέ δεν κοίταξε τι συμβαίνει έξω από τον τοίχο του δικού της κήπου, πόσο τολμηρή η δήλωσή της για την ευθύνη, την υποκρισία και την πολιτική αλήθεια.

Το έργο αυτό του Ντε Σίκα είναι νοσταλγικό εξ ορισμού, αλλά η νοσταλγία του με τα χρόνια αποκτά περισσότερα επίπεδα: σήμερα διαβάζει κανείς τη μελαγχολία για την απώλεια ενός κόσμου που καταδίκασε τις επόμενες γενιές αλλά πλήρωσε βαρύτατο τίμημα γι’ αυτό, όσο κι αν η φωτογραφία του Ενιο Γκουαρνιέρι κάνει τον κήπο ένα σύμπαν ζηλευτό, όπως πάντα ήταν και θα είναι ζηλευτό αυτό που σε αποκλείει.

AgrinioStories