.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1929 – Ανακοινώνεται στο Χόλιγουντ η θέσπιση των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ, που θα απονεμηθούν στις 16 Μαΐου.
Τα Όσκαρ ή τα Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου που είναι και η επίσημη ονομασία τους (αγγλικά: Oscar ή Academy Awards) είναι κινηματογραφικά βραβεία με παγκόσμια προβολή. Απονέμονται από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, η οποία το 2009 αριθμεί περίπου 6000 μέλη με δικαίωμα ψήφου.
Η πρώτη απονομή τους έγινε στις 16 Μαΐου του 1929 στο ξενοδοχείο “Ρούσβελτ” στο Χόλυγουντ.
Η ιδέα ανακοινώθηκε το 1927 από τον Λούις Μπ. Μάγερ και αυτό γιατί ήθελε να δώσει μια ιδιαίτερη αίγλη αλλά και να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού για τις κινηματογραφικές ταινίες.
Η τελετή της απονομής των Βραβείων Όσκαρ τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα στο Θέατρο Ντόλμπι (Dolby Theatre), όπως έχει μετονομαστεί το Θέατρο Κόντακ (Kodak Theatre) στο Χόλυγουντ.
1957 – Συνέρχεται στη Ρουμανία η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ (18 – 24 Φεβρουαρίου 1957), κατά την οποία καθαιρείται ο Νίκος Ζαχαριάδης από μέλος της ΚΕ, ενώ διαγράφεται και από μέλος του ΚΚΕ. Από τη διαδικασία βγαίνει ενισχυμένος ο Κώστας Κολιγιάννης.
Η 7η Ολομέλεια αποτέλεσε ουσιαστικά συνέχεια της 6ης Ολομέλειας του 1956, και σημαντικό βήμα στη δεξιά οπορτουνιστική στροφή στο ΚΚΕ υπό την επίδραση και του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Η 7η Ολομέλεια καθαίρεσε τον Νίκο Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ τον διέγραψε και από μέλος του Κόμματος (είχε προηγηθεί η καθαίρεσή του από Γενικός Γραμματέας της ΚΕ και μέλος του ΠΓ από την 6η Ολομέλεια του 1956).
Η αρχική εισήγηση πρότεινε καθαίρεση από την ΚΕ και προειδοποίηση διαγραφής και τον αποκλεισμό του από κάθε κομματική δουλειά. Στη συνέχεια όμως το Γραφείο της ΚΕ άλλαξε την πρόταση και εισηγήθηκε τη διαγραφή του. Επιπλέον η 7η Ολομέλεια αποφάσισε την εξέταση από επιτροπή της κατηγορίας εναντίον του για πράκτορα του εχθρού.
Τα κομματικά σώματα που ακολούθησαν ακόμα και το πόρισμα της ΕΚΕ που ενέκρινε η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του 1967 με απαράδεκτο τρόπο δεν απάλλασσαν κατηγορηματικά τον Ν. Ζαχαριάδη από την κατηγορία του πράκτορα. Η διαγραφή του Ν. Ζαχαριάδη υπερψηφίστηκε από τα τακτικά μέλη της ΚΕ, εκτός του Ν. Ζαχαριάδη που δεν πήρε μέρος στην ψηφοφορία και του Δ. Βλαντά που κατέθεσε γραπτή δήλωση.
Τα αναπληρωματικά μέλη ψήφισαν υπέρ με γραπτή εξήγηση του Θόδωρου Μακρίδη. Από τα μέλη της ΚΕΕ δεν ψήφισαν τη διαγραφή, αλλά καθαίρεση και προειδοποίηση διαγραφής οι Μιλτ. Πορφυρογέννης και Πολύδωρος Δανιηλίδης. Η 7η Ολομέλεια προχώρησε στην καθαίρεση από μέλη της ΚΕ των Δημήτρη Βλαντά, Γιώργη Βοντίτσιου (Γούσια) και Βασίλη Μπαρτζιώτα (που είχαν καθαιρεθεί από μέλη του ΠΓ στην 6η Ολομέλεια), ενώ αποκατέστησε ως μέλη της ΚΕ τους Μάρκο Βαφειάδη και Βασίλη Ζάχο.
2016 – Παντελής Παντελίδης (Νέα Ιωνία Αττικής, 23 Νοεμβρίου 1983 – Ελληνικό Αττικής, 18 Φεβρουαρίου 2016) ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης, ενώ υπήρξε ακόμη ποδοσφαιριστής και υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
Έγινε γνωστός το 2010 μέσω της πλατφόρμας YouTube, όπου ο ίδιος αναρτούσε τα βίντεο του τραγουδώντας και παίζοντας με την κιθάρα με σκοπό να μην τα ξεχάσει.
Έχοντας μητρική καταγωγή από το Αγρίνιο και πατρική από τη Μικρά Ασία, ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία Αττικής. Το αρχικό επώνυμο της οικογένειας του πατέρα του ήταν Μιντίκογλου, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε «Παντελίδης», από τον παππού του, Παντελή.
Ο Παντελής Παντελίδης έπαιζε από 7 ετών ποδόσφαιρο, αγωνιζόταν ως επιθετικός και κατάφερε να φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο. Στα 17 του οι γιατροί του διαπίστωσαν ότι έπασχε από μυοκαρδιοπάθεια και έτσι αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Αφού έδωσε Πανελλήνιες, μπήκε στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ), όπου εργαζόταν ως υπαξιωματικός.
Μετά από 10 χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό, αποφάσισε να παραιτηθεί για να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, να γίνει τραγουδιστής, αν και δεν είχε σχετικές σπουδές και ήταν αυτοδίδακτος. Έμαθε μόνος του να παίζει κιθάρα, την οποία του την έκανε δώρο ο πατέρας του, γιατί πήρε καλούς βαθμούς στο σχολείο. Ξεκίνησε να παίζει σε ηλικία 11 ετών, στα 13 του έγραψε τα πρώτα του τραγούδια και σε ηλικία 14-15 χρονών τα ερμήνευε με την κιθάρα του.
Ακόμη, διατηρούσε με την οικογένειά του ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ στη Νέα Ιωνία. Επιπλέον, ήταν φίλαθλος της ΑΕΚ.
Γεννήσεις
1883 – Νίκος Καζαντζάκης. Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης (τότε Χάνδακας), στις 18 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου του 1883, εποχή κατά την οποία το νησί αποτελούσε ακόμη τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν γιος του καταγόμενου από το χωριό Βαρβάροι (σημερινή Μυρτιά, όπου βρίσκεται και το Μουσείο Καζαντζάκη) εμπόρου γεωργικών προϊόντων και κρασιού, Μιχάλη Καζαντζάκη (1856–1932) και της Μαρίας Χριστοδουλάκη (1862–1932) με καταγωγή από το χωριό Ασσυρώτοι, το σημερινό Κρυονέρι του Δήμου Μυλοποτάμου στο νομό Ρεθύμνου.
Είχε δύο αδελφές, την Αναστασία (1884) και την Ελένη (1887), και έναν αδελφό, τον Γιώργο (1890), που πέθανε σε βρεφική ηλικία. Στο Ηράκλειο έλαβε τη στοιχειώδη μόρφωση κι έπειτα το 1897 γράφτηκε στη Γαλλική Εμπορική Σχολή του Τίμιου Σταυρού στη Νάξο, όπου διδάχθηκε τη γαλλική και την ιταλική γλώσσα και ήρθε σε μία πρώτη επαφή με τον δυτικό πολιτισμό. Το 1899 επέστρεψε στο Ηράκλειο και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του. Σε μία σχολική παράσταση έπαιξε τον ρόλο του Κρέοντα στην τραγωδία του Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος.
Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε πολυγραφότατος. Ασχολήθηκε σχεδόν με κάθε είδος λόγου: Ποίηση (δραματική, επική, λυρική), δοκίμιο, μυθιστόρημα (στα Ελληνικά και στα Γαλλικά), ταξιδιωτικές εντυπώσεις, αλληλογραφία, παιδικό μυθιστόρημα, μετάφραση (από τα Αρχαία Ελληνικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ισπανικά), κινηματογραφικά σενάρια, ιστορία, σχολικά βιβλία, παιδικά βιβλία (διασκευή και μετάφραση), λεξικά (γλωσσικά και εγκυκλοπαιδικά), δημοσιογραφία, κριτική, αρθρογραφία.
Το κύριο σώμα του έργου του αποτελείται από την Ασκητική, η οποία είναι ο σπόρος απ’ όπου βλάστησε όλο του το έργο, την Οδύσεια, δίπλα στην οποία όλα τα υπόλοιπα χαρακτηρίζονται ως «πάρεργα», τους «21 σωματοφύλακες της Οδύσειας», τις Τερτσίνες, τις 14 τραγωδίες που περιέχονται στους τρεις τόμους Θέατρο Α΄, Β΄, Γ΄, τα δύο μυθιστορήματα που έγραψε στα Γαλλικά και τα 7 μυθιστορήματα της όψιμης ηλικίας του, τις εντυπώσεις από τα ταξίδια του σε Ιταλία, Αίγυπτο, Σινά, Ρωσία, Ισπανία, Ιαπωνία, Κίνα, Αγγλία, Ιερουσαλήμ, Κύπρο και Πελοπόννησο, τις μεταφράσεις του Δάντη και του Ομήρου και τέλος τις επιστολές του προς τη Γαλάτεια Αλεξίου και τον Παντελή Πρεβελάκη.
1896 – Δημήτρης Μητρόπουλος (Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 1896 – Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1960) ήταν Έλληνας διευθυντής ορχήστρας, πιανίστας και συνθέτης που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γεννήθηκε στις Μαρτίου του 1896 στην Αθήνα, καταγόμενος από τη Μελισσόπετρα του νομού Αρκαδίας από την πλευρά του πατέρα του και από την Άνδρο από την πλευρά της μητέρας του.
Αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή, όντας μέτριος μαθητής. Σπούδασε διεύθυνση χορωδίας και σύνθεση, αρχικά στο Ωδείο Αθηνών και αργότερα στο Βερολίνο.
Πήρε χρυσό μετάλλιο για την ικανότητά του στο πιάνο από το Ωδείο Αθηνών, διάκριση που δόθηκε μόνο πέντε φορές στην ιστορία του Ωδείου. Οι πρώτες του συνθέσεις είναι γραμμένες στο τονικό σύστημα, αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στα 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί φτάνοντας στην ατονικότητα γύρω στα 1920.
Είναι ο πρώτος Έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του Ostinata (μια σονάτα για βιολί και πιάνο) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική.
Γύρω στα 1930 σταμάτησε ουσιαστικά τη σύνθεση και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη διεύθυνση ορχήστρας, πρώτα στην Αθήνα και μετά το 1937 στις ΗΠΑ.
Υπό την ιδιότητα του μαέστρου, γνώρισε διεθνή φήμη, αναλαμβάνοντας μάλιστα τη διεύθυνση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1958 για να παραμείνει σ’ αυτήν ως μαέστρος. Στις συνθέσεις του περιλαμβάνονται περίπου 40 έργα, μεταξύ των οποίων μια όπερα (Αδελφή Βεατρίκη), μουσική για ορχήστρα, μουσική δωματίου, έργα για πιάνο, για φωνή κ.ά. Ορισμένα από τα έργα που συνέθεσε θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά και αποτελούν σταθμό στη σύγχρονη ελληνική μουσική.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Δημήτρης Μητρόπουλος μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Στην προσωπική του ζωή, ο Μητρόπουλος καταπίεζε την ομοερωτική του επιθυμία και φημολογείται πως είχε σχέση με τον Λέοναρντ Μπερνστάιν.
Θάνατοι
1546 – Μαρτίνος Λούθηρος (Martin Luther, 10 Νοεμβρίου 1483 – 18 Φεβρουαρίου 1546) ήταν Γερμανός μοναχός, ιερέας, καθηγητής, θεολόγος, ηγέτης της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα στη Γερμανία, και θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού.
Η διδασκαλία του και ειδικότερα η μετάφραση της Αγίας Γραφής στη Γερμανική, τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Γερμανών, που ήθελαν να κόψουν κάθε εξάρτηση με την Εκκλησία της Ρώμης και τους συχνούς φόρους της, και πιστεύεται ότι σ’ αυτό οφείλεται, κατά ένα μέρος, η τεράστια ανάπτυξη της Λουθηρανικής Εκκλησίας στη Γερμανία.
Δημοσίευσε πολλά έργα θεολογικού περιεχόμενου και μετέφρασε στα Γερμανικά την Αγία Γραφή, συμβάλλοντας στην περαιτέρω ανάπτυξη της γερμανικής γλώσσας και της τέχνης της μετάφρασης.
Επίσης ο Λούθηρος συνέθεσε διάφορους χριστιανικούς ύμνους με πιο γνωστό τον ύμνο Θεός το Φρούριον ημών.
1564 – Μιχαήλ Άγγελος. Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, 6 Μαρτίου 1475 – 18 Φεβρουαρίου 1564), γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν Ιταλός γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης, που άσκησε απαράμιλλη επίδραση στην ανάπτυξη της δυτικής τέχνης.
Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν τον θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino).
Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση)[16] στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564.
Σύμφωνα με τον Βαζάρι, διατύπωσε τη διαθήκη του λέγοντας πως αφήνει “την ψυχή του στο Θεό, το σώμα του στη γη και τα υλικά αγαθά στους πιο κοντινούς συγγενείς”.
Η σορός του εναποτέθηκε σε μία σαρκοφάγο στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στη Ρώμη, αλλά μετά από λίγες ημέρες, ο ανιψιός του, Λιονάρντο Μπουανόρι, οργάνωσε την κλοπή της, μεταφέροντας το λείψανο στην Βασιλική της Santa Croce της Φλωρεντίας, εκπληρώνοντας σχετική επιθυμία του ίδιου του Μιχαήλ Άγγελου.
