6 Σεπτεμβρίου 2024
Είναι η 251η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 115 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:59 – Δύση ήλιου: 19:47
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 47 λεπτά
🌒 Σελήνη 2.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Βίβο, Βιβή, Ευδόξιο, Ευδοξία,
Ευδόξη, Δόξη, Ρωμύλος και Ρωμυλία.
Γεγονότα
1861 – Σημειώνεται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας της βασίλισσας Αμαλίας από τον φοιτητή Αριστείδη Δόσιο.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1861, στις 9 το βράδυ, ένας νεαρός 18 ετών πυροβόλησε με περίστροφο τη βασίλισσα Αμαλία σε κάποια απόσταση από τα ανάκτορα, καθώς επέστρεφε με το άλογο από τον περίπατό της, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτός που πυροβόλησε ονομαζόταν Αριστείδης Δόσιος, δεύτερος γιος του Κωνσταντίνου Δόσιου. Ο τελευταίος είχε διατελέσει γενικός γραμματέας στο υπουργείο Εσωτερικών και ανήκε σε γνωστή οικογένεια που είχε ανάμειξη στην πολιτική και ήταν εγγεγραμμένη στο επονομαζόμενο Αγγλικό Κόμμα − τότε που υπήρχαν εκείνα τα τρία κόμματα. Φυσικά, οι παραδόσεις της οικογένειας ήταν εναντίον του Όθωνα, αλλά ο νεαρός Δόσιος με τον ευέξαπτο και βίαιο χαρακτήρα του έδωσε συνέχεια σε αυτή την αντιπολιτευτική στάση μέχρι που, χωρίς να το γνωρίζουν ο πατέρας του και τα υπόλοιπα μέλη τη οικογένειας, αποπειράθηκε να σκοτώσει. Ειπώθηκε όχι τάχα η απόπειρα κατά της βασίλισσας είχε αποφασισθεί από μία ομάδα νεαρών που σύχναζαν στο γραφείο της εφημερίδας το Μέλλον της Πατρίδος. Επίσης, ότι οι νέοι αυτοί έβαλαν κλήρο για το ποιος θα πυροβολούσε, και ότι, επειδή εκείνος που κληρώθηκε δείλιασε, ανέλαβε ο Δόσιος να το κάνει. Ωστόσο, αυτή η φήμη δεν είναι επιβεβαιωμένη ούτε ο Δόσιος κατέθεσε κάτι τέτοιο. Το μόνο που είπε ήταν ότι ο ίδιος με προσωπική του πρωτοβουλία προχώρησε στην ενέργεια κατά της βασίλισσας, προκειμένου να απαλλάξει την πατρίδα του από την τυραννία και να ικανοποιήσει την κοινή γνώμη.
1901 – Ο αναρχικός Λέων Τσόλγκος δολοφονεί τον αμερικανό πρόεδρο Γουίλιαμ Μακίνλεϊ. Ο Τσόλγκος εκτελέστηκε 7 εβδομάδες αργότερα. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Σκότωσα τον Πρόεδρο γιατί ήταν εχθρός των καλών ανθρώπων, των καλών εργαζομένων ανθρώπων. Δεν λυπάμαι για το έγκλημα μου. Λυπάμαι που δεν μπορώ να δω τον πατέρα μου.
1955 – Στην Κωνσταντινούπολη ξεσπά το πογκρόμ των Τούρκων κατά των Ελλήνων, με αφορμή την προβοκάτσια στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν αργά το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 όταν ξέσπασε το οργανωμένο πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (και δευτερευόντως των Αρμενίων) από τον καθοδηγούμενο τουρκικό όχλο που λεηλατούσε σπίτια, πυρπολούσε καταστήματα και σχολεία, βίαζε ανυπεράσπιστες γυναίκες, βεβήλωνε ιερούς ναούς, προχωρούσε σε σύληση ταφών και σε κάποιες περιπτώσεις αφαιρούσε ζωές, γνωρίζοντας ότι δεν θα υπάρξει ανάλογη τιμωρία.
Για ποιον λόγο συνέβη, όμως, αυτό το αποτρόπαιο γεγονός που έμεινε γνωστό ως «Σεπτεμβριανά»; Η εξήγησή του είναι σύνθετη και άπτεται των εξελίξεων στο Κυπριακό, που εκείνη τη χρονική συγκυρία βρισκόταν σε μία από τις πολλές κρίσιμες καμπές του.
Η αφορμή για την έναρξη των βίαιων επεισοδίων στην Κωνσταντινούπολη θα δοθεί με το άκουσμα της είδησης ότι Έλληνες τοποθέτησαν βόμβα στη (φερόμενη ως) οικία του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης. Η μετέπειτα έρευνα θα επιβεβαιώσει ότι επρόκειτο για τουρκική προβοκάτσια. Ο εκρηκτικός μηχανισμός ήταν μικρής ισχύος και έσπασαν μονάχα κάποια τζάμια. Ένας από τους ενορχηστρωτές του συμβάντος ήταν η σύζυγος του Τούρκου προξένου στην ελληνική συμπρωτεύουσα, το γραφείο του οποίου βρισκόταν δίπλα στην επίμαχη οικία. Το κακό όμως είχε γίνει. Η έκρηξη αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να ξεχυθεί ο τουρκικός όχλος κατά των Ρωμιών της Πόλης.
Οι λεηλασίες κράτησαν μέχρι τις 02:00 το πρωί, όταν ακούστηκαν οι ερπύστριες των τουρκικών τανκς που κατέβαιναν για να αποκαταστήσουν την τάξη. Αφού είχαν αφήσει τις ορδές να υλοποιήσουν το καλοστημένο έργο τους, τώρα κήρυτταν στρατιωτικό νόμο σε μια προσπάθεια να αποδείξουν υποκριτικά ότι ήταν αμέτοχοι στην πρακτική ομογενοποίησης της Τουρκίας μέσω της εκκαθάρισης της μεγαλύτερης μειονότητας που ζούσε στην περιοχή και αποτελούσε υπολογίσιμο κομμάτι της αστικής τάξης. Άλλωστε, όπως ακολούθως διεφάνη, συμμετοχή ή πρότερη ενημέρωση για τους βίαιους διωγμούς είχαν ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ, ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές, οι υπουργοί Εσωτερικών, Εξωτερικών και Αμύνης, καθώς και ο βάλης (κυβερνήτης) Κωνσταντινουπόλεως. Αρχικά η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να επιρρίψει τις ευθύνες σε «κομμουνιστές πράκτορες», με την αστυνομία να συλλαμβάνει 3.151 άτομα, αν και τελικά παραπέμφθηκαν σε δίκη μόλις 23, οι οποίοι και αθωώθηκαν. Από το ανθελληνικό πογκρόμ σκοτώθηκαν τουλάχιστον 30 Ρωμιοί και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα.
Μέσα σε εννέα ώρες καταστρέφονται 4.500 ελληνικά καταστήματα, 1.000 σπίτια, 73 εκκλησίες και 37 σχολεία. Είναι η αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της Πόλης.
1959 – Εγκαινιάζεται το γήπεδο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη, που αποτελεί την έδρα του ΠΑΟΚ. Η 6η Σεπτεμβρίου του 1959 δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Ο κόσμος που ανηφόριζε προς την Τούμπα εκείνο το συννεφιασμένο και μουντό Κυριακάτικο απόγευμα, πολύ πιθανόν να μην είχε συνηδειτοποιήσει ότι γινόταν μάρτυρας σε μια μεγάλη στιγμή της ιστορίας του συλλόγου που λάτρευε. Κι όμως. Τη μέρα εκείνη γινόταν τα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου του ΠΑΟΚ. H Τούμπα ήταν γεγονός!
Το γήπεδο ήταν φυσικά γεμάτο. Κοντά στο λαό του ΠΑΟΚ και όλη η “ελίτ” κοινωνία της Θεσσαλονίκης, αλλά και του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Στις 5.30 ένα στρατιωτικό αεροπλάνο έριξε στη σέντρα του γηπέδου την μπάλα για το πρώτο εναρκτήριο λάκτισμα. 20 λεπτά αργότερα η Τούμπα ένιωσε τις πρώτες ζητωκραυγές από το πρώτο (και μοναδικό για τον αγώνα εκείνο) γκολ που πέτυχε με δυνατό σουτ ο Κιουρτζής, και έδωσε την πρώτη νίκη στον ΠΑΟΚ με 1-0 σε βάρος της ΑΕΚ. Για την ιστορία, η πρώτη σύνθεση του “Δικεφάλου” μέσα στην Τούμπα ήταν: Πρόγιος, Χασιώτης, Κεμανίδης, Πετρίδης, Χαβανίδης, Γιαννέλος, Λέανδρος, Τσιντόγλου, Κουϊρουκίδης, Κιουρτζής, Νικολαϊδης.
1966 – Ο πρωθυπουργός της Νοτίου Αφρικής, Χέντρικ Φέρβερντ, δολοφονείται στο Κοινοβούλιο από τον ελληνικής καταγωγής δημόσιο υπάλληλο Δημήτριο Τσαφέντα. Ο Φέρβερντ ήταν υπεύθυνος για πολλούς νόμους του απαρτχάιντ. Ο Χέντρικ Φέρβερντ έπεσε νεκρός στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966 από τις μαχαιριές ενός Έλληνα, του 48χρονου Δημήτρη Τσαφέντα, στο κτίριο του νοτιοαφρικανικού κοινοβουλίου στο Κέιπ Τάουν. Ο πρωθυπουργός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ήταν όμως πολύ αργά. Απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο Τσαφέντας είχε κάνει αίτηση να αποχαρακτηριστεί από «μιγάς» για να παντρευτεί μία μαύρη, καθώς οι γάμοι μεταξύ διαφορετικών φυλών απαγορεύονταν από το καθεστώς του απαρτχάιντ, αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε. Τότε προσελήφθη ως κλητήρας στη Βουλή και οργάνωσε το σχέδιο του. Το μεσημέρι της 6ης Σεπτεμβρίου, ο 65χρονος Χέντρικ Φέρβερντ εισήλθε στην αίθουσα συνεδριάσεων του κοινοβουλίου και κατευθύνθηκε προς το πρωθυπουργικό έδρανο. Ο δολοφόνος χαρακτηρίστηκε ψυχοπαθής και γλύτωσε τη θανατική ποινή.
1985 – Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος αποσκιρτά από τη Νέα Δημοκρατία και ιδρύει τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ).
Μετά την απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα, με στόχο την επανεκλογή του μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές του 1985 ο Κωστής Στεφανόπουλος διαφώνησε και εγκατέλειψε τη Νέα Δημοκρατία. Είχε προηγηθεί η αποτυχία του Στεφανόπουλου να εκλεγεί πρόεδρος της Ν.Δ. το 1984 (εξελέγη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης).
Τον Στεφανόπουλο ακολούθησαν και άλλοι 9 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (Ν. Αναστασόπουλος, Θ. Γάτσος, Κ. Γιατράκος, Η. Μαλεβίτης, Δ. Μανουσάκης, Γ. Μουτζουρίδης, Κ. Πρίντζος, Δ. Βρεττάκος, Σ. Στρατηγής) και δύο στελέχη της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος (Β. Μαγγίνας, Φ. Σπεντζάρη).
Συμμετείχε στις εκλογές του Ιουνίου 1989 λαμβάνοντας ποσοστό 1,01% και μία έδρα για τον πρόεδρό της στην Α’ Αθήνας, καθώς και στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν την ίδια μέρα (ποσοστό 1,36% και μία έδρα για τον Δημήτρη Νιάνια), ενώ απείχε λίγους μήνες αργότερα από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1989.
Στις εκλογές του 1990 το κόμμα κατήλθε εκ νέου (ποσοστό 0,67%) εξασφαλίζοντας μία έδρα στο υπόλοιπο Αττικής, για τον Θεόδωρο Κατσίκη (ο οποίος εκλέχθηκε με 406 σταυρούς προτίμησης). Καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν είχε εξασφαλίσει αυτοδυναμία έχοντας 150 έδρες, κατόπιν συμφωνίας Στεφανόπουλου – Μητσοτάκη, ο Θεόδωρος Κατσίκης στήριξε τη δημιουργία της μονοκομματικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Στη συνέχεια όμως προσχώρησε σ’ αυτήν, αφήνοντας τη Δημοκρατική Ανανέωση χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Στις ευρωεκλογές του 1994 η Δημοκρατική Ανανέωση, παρ’ ότι υπερδιπλασίασε το ποσοστό της (2,79%, το υψηλότερο που έλαβε ποτέ), απέτυχε να συγκεντρώσει ποσοστό 3% που στο μεταξύ είχε καθιερωθεί σαν πλαφόν για να εκπροσωπηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οπότε ο πρόεδρός της λίγες μέρες αργότερα σε συμφωνία με τα κομματικά όργανα ανακοίνωσε τη διάλυσή της και αποσύρθηκε από την πολιτική.
Το κόμμα συνέχισε για λίγο την παρουσία του με άλλα στελέχη, μέχρι τον Αύγουστο του 1996, οπότε προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Είχε προηγηθεί το 1995 η εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας με πρόταση της Πολιτικής Άνοιξης και στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
1997 – Την 62η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης εγκαινιάζει ο πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, ο οποίος κάνει σαφή την αταλάντευτη πρόθεση της κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική σύγκλισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, επισημαίνοντας ότι όλα πρέπει να γίνουν μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, θέτει ως προτεραιότητα της κυβέρνησης την ισότιμη ένταξη της χώρας μας στο Ευρώ, την ισχυρή παρουσία της στα Βαλκάνια και την οικονομική ανάπτυξη.
Γεννήσεις
1772 – Λογγίνος Χέυδεν. Ο Λόντεβικ Σίγκισμουντ Βίνσεντ Γκούσταφ, Κόμης φαν Χάιντε-Ράινεσταϊν, γεννήθηκε στο Ζαουντλάρεν της Ολλανδίας. Κατατάχθηκε στο ναυτικό σε ηλικία εννέα ετών και πήρε προαγωγή σε ηλικία 16 ετών. Το 1827 ήταν αρχηγός του ρωσικού στόλου, που αποτελούμενος από οκτώ πλοία (τέσσερις ναυαρχίδες και ισάριθμες φρεγάτες) κατέστρεψε μαζί με τους στόλους της Αγγλίας και της Γαλλίας τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο έξω από το Ναυαρίνο. Την ίδια χρονιά λέγεται ότι έφερε πρώτος τα μανταρίνια στην Ελλάδα[14]. Ο Χέυδεν υπήρξε επίσης κυβερνήτης της Ρεβάλης. Το 1832 επέστρεψε για τελευταία φορά στην Ολλανδία. Πέθανε σε ηλικία 77 ή 78 ετών.
Νυμφεύτηκε το 1805 την Άννα Μαρία Άκελαϊε (1778-1850), κόρη του Δανού αξιωματικού Γιόχαν Άκελαϊε, ο οποίος επίσης υπηρετούσε στο ρωσικό ναυτικό. Μαζί απέκτησαν έξι παιδιά, τον Λουδοβίκο τον νεότερο (ρωσικά: Λόγκιν Λογκίνοβιτς, 1806), τη Μαρία (1808), τον Αλέξανδρο (1810), την Ελισάβετ (1812), τη Λουίζα (1819) και τον Φρειδερίκο (ρωσικά: Φιόντορ, 1821). Ο Φρειδερίκος Χέυδεν έγινε μετέπειτα κυβερνήτης του δουκάτου της Φινλανδίας. Το όνομά του φέρει μία οδός στην Αθήνα, κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας, η οποία μνημονεύει τη ναυμαχία, ενώ παράλληλες σε αυτήν οδοί φέρουν τα ονόματα των επικεφαλής των άλλων στόλων που συμμετείχαν στην ναυμαχία του Ναυαρίνου, Έντουαρντ Κόδριγκτον και Ανρί Δεριγνύ.
1860 – Λαυρέντιος (Λορέντζος) Μαβίλης. Ο Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη, έχοντας όμως ισπανική καταγωγή. Ο παππούς του, εκ πατρός, ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα, στην οποία η οικογένειά του είχε εγκατασταθεί. Μάλιστα εκεί πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Η μητέρα του ήταν Ελληνικής καταγωγής. Εξωτερικά, ο Μαβίλης ήταν μεγαλόσωμος με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.
Το 1880 αποφάσισε να πάει στην Γερμανία για να σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν επί δεκατέσσερα χρόνια και μάλιστα επηρεάστηκε από τις θεωρίες του Νίτσε, την “Κριτική του Καθαρού Λόγου” του ορθολογικού Ιμμάνουελ Καντ και από την “Βουλησιαρχία” του απαισιόδοξου Αρθούρου Σοπενχάουερ. Ακόμα ασχολήθηκε με τα σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και μετέφρασε αποσπάσματα από το ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία ασχολήθηκε με την σύνθεση λυρικών ποιημάτων (κυρίως σονέτων), και σκακιστικών προβλημάτων που δημοσιεύτηκαν σε γερμανικά έντυπα.
Το 1887 συμμετείχε στο τουρνουά της Φρανκφούρτης. Δύο χρόνια αργότερα ( 1889 ) έλαβε μέρος στο σκακιστικό τουρνουά της πρωτεύουσας της νότιας Σιλεσίας, Βρότσλαβ (Breslau), με το όνομα Sillibam. Το 1896 ο Μαβίλης συμμετείχε στην επανάσταση της Κρήτης, πολεμώντας μαζί με τους αντάρτες στα κρητικά βουνά. Και το 1897 κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο συγκέντρωσε εβδομήντα Κερκυραίους εθελοντές και πήγαν να πολεμήσουν στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε στο χέρι. Τα έξοδα της εκστρατείας των εθελοντών τα κάλυπτε ο ίδιος.
Το 1909 γίνεται ο ενθουσιώδης κήρυκας του ξεσηκωμού και το 1910 εκλέγεται ως βουλευτής της Κέρκυρας. Το 1911 υπερασπίζοντας τη δημοτική γλώσσα ως αντιπρόσωπος και μέλος της Αναθεωρητικής Συνέλευσης της Κέρκυρας μέσα στην Ελληνική Βουλή είπε απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους: “Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν”. (“Εφημερίς των συζητήσεων της Βουλής”, Β’ Αναθεωρητική Βουλή, 1911, σελ. 689, συνεδρίασις 36)
1925 – Αντρέα Καμιλέρι. Ο Αντρέα Καμιλλέρι γεννήθηκε στο Πόρτο Εμπέντοκλε, στη Σικελία, το 1925. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου φοίτησε για μικρό χρονικό διάστημα σε επισκοπικό κολέγιο απ’ όπου αποβλήθηκε επειδή πέταξε ένα αυγό σε έναν σταυρό. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο κλασικό λύκειο Empedocle στο Αγκριτζέντο, από όπου πήρε απολυτήριο το 1943 χωρίς να δώσει εξετάσεις, λόγω της επέμβασης των συμμάχων στη Σικελία. Το 1944 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Λογοτεχνίας, αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Την ίδια περίοδο έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και ποιήματα.
Από το 1948 μέχρι το 1950 σπούδασε σκηνοθεσία στην Ακαδημία Δραματικής τέχνης Silvio d’Amico (Accademia di Arte drammatica Silvio d’Amico) και ξεκίνησε να εργάζεται ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Το 1954 συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στη RAI αλλά δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής. Το 1957 παντρεύτηκε την Rosetta Dello Siesto και απέκτησε τρία παιδιά. Ο Καμιλλέρι ήταν ο πρώτος που έφερε στην Ιταλία το θέατρο του παραλόγου του Σάμουελ Μπέκετ, ανεβάζοντας, το 1958, το έργο Το τέλος του παιχνιδιού στο Θέατρο dei Satiri στην Ρώμη και μετά (1970) στην τηλεόραση με τους Αντόλφο Τσέλι (Adolfo Celi) και Ρενάτο Ράσελ (Renato Rascel).
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα κατάφερε τελικά να εργαστεί στη RAI και συμμετείχε σε πολλές παραγωγές της ιταλικής τηλεόρασης μεταξύ των οποίων στις τηλεοπτικές σειρές Οι περιπέτειες της Λάουρα Στορμ (Le avventure di Laura Storm), με πρωταγωνίστρια την Λαουρέτα Μασιέρο (Lauretta Masiero), Υπολοχαγός Σέρινταν (Tenente Sheridan), με πρωταγωνιστή τον Ubaldo Lay και Οι έρευνες του αστυνόμου Maigret (Le inchieste del commissario Maigret) με πρωταγωνιστή τον Τζίνο Τσέρβι (Gino Cervi).
Ο Αντρέα Καμιλλέρι ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα το 1978 με την έκδοση του μυθιστορήματος Η ροή των πραγμάτων (Il corso delle cose). Το 1980, εξέδωσε το μυθιστόρημα Καπνός στον ορίζοντα που είναι το πρώτο από τα μυθιστορήματά του στα οποία η υπόθεση τοποθετείται σε μια φανταστική πόλη στη Σικελίας, τη Βιγκάτα.
Θάνατοι
1998 – Ακίρα Κουρασάβα (Kyūjitai: 黒澤 明, Shinjitai: 黒沢 明, 23 Μαρτίου 1910 — 6 Σεπτεμβρίου 1998) ήταν Ιάπωνας σκηνοθέτης ταινιών και σεναριογράφος. Θεωρείται ένας απο τους καλύτερους και πιο σημαντικόυς σκηνοθέτες όλων των εποχών, έχοντας γυρίσει πάνω απο 30 ταινίες και έχοντας επηρεάσει πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες. Είναι αναμφίβολα ο γνωστότερος στην Δύση Ιάπωνας σκηνοθέτης. Έλαβε τον Χρυσό Λέοντα για την ταινία Rashômon, δύο Χρυσούς Φοίνικες για τις ταινίες Kagemusha και Ran και ένα τιμητικό Όσκαρ το 1990. Το 1999, το CNN τον ονόμασε “Ασιάτη του Αιώνα” στην κατηγορία “Τέχνες, Λογοτεχνία και Κουλτούρα”. Ανάμεσα στις πιο αναγνωρισμένες του ταινίες είναι τα Οι Επτά Σαμουράι (1954), Ρασομόν (1950), Ραν (1985), Ikiru (1952), Yojimbo (1961), High and Low (1963), Ο Θρόνος του Αίματος (1957), Το Μυστικό Φρούριο (1958) και Kagemusha (1980).
2007 – Λουτσιάνο Παβαρότι. Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1935 στη Μόντενα της Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δάσκαλος φωνητικής και, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζο Εμίλια και τραγούδησε στην όπερα Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1965 είχε πλέον εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, σημειώνοντας παντού τεράστια επιτυχία, προκαλώντας πρωτοφανή ενθουσιασμό. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες όπερες. Συνέχισε πηγαίνοντας στην Αμερική, την Αυστραλία και την Άπω Ανατολή.
Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο. Είχε τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμι.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Μόντενα. Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007.
2011 – Μάικλ Χαρτ. Ο Michael Hardt (γεννημένος το 1960) είναι Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας . Ο Hardt είναι περισσότερο γνωστός για το βιβλίο του Empire , το οποίο γράφτηκε από κοινού με τον Antonio Negri . Έχει εγκριθεί από τον Slavoj Žižek ως το « Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 21ου αιώνα».
Οι Hardt και Negri προτείνουν ότι αρκετές δυνάμεις που θεωρούν ότι κυριαρχούν στη σύγχρονη ζωή, όπως η ταξική καταπίεση , η παγκοσμιοποίηση και η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών (ή η παραγωγή συναισθημάτων), έχουν τη δυνατότητα να πυροδοτήσουν κοινωνικές αλλαγές πρωτοφανών διαστάσεων. Μια συνέχεια, Multitude: War and Democracy in the Age of Empire δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2004. Περιγράφει μια ιδέα που προτάθηκε για πρώτη φορά στο Empire , η οποία είναι αυτή του πλήθους ως πιθανός τόπος ενός δημοκρατικού κινήματος παγκόσμιων διαστάσεων. Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, Commonwealth , δημοσιεύτηκε το 2009.
Ο Χαρτ φοίτησε στο Γυμνάσιο Ουίνστον Τσόρτσιλ στο Πότομακ του Μέριλαντ . Σπούδασε μηχανικός στο Swarthmore College στην Πενσυλβάνια από το 1978 έως το 1983. Στο κολέγιο κατά τη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης της δεκαετίας του 1970 , άρχισε να ενδιαφέρεται για εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Μιλώντας για την πολιτική του στο κολέγιο, είπε, “Σκέφτηκα ότι το να κάνω μηχανική εναλλακτικής ενέργειας για χώρες του τρίτου κόσμου θα ήταν ένας τρόπος να κάνω πολιτική που θα έβγαινε από όλη αυτή την πολιτική τοποθέτηση της πανεπιστημιούπολης που μισούσα. αλλά γρήγορα αποκαμώθηκα».
Κατά τη διάρκεια του κολεγίου, εργάστηκε για διάφορες εταιρείες ηλιακής ενέργειας . Ο Hardt συμμετείχε επίσης, μετά το κολέγιο, στο Sanctuary Movement και αργότερα βοήθησε στη δημιουργία ενός έργου για να φέρει δωρεούς υπολογιστές από τις Ηνωμένες Πολιτείες και να τους συγκεντρώσει για το Πανεπιστήμιο του Ελ Σαλβαδόρ . Ωστόσο, λέει ότι αυτή η πολιτική δραστηριότητα έκανε περισσότερα γι ‘αυτόν παρά για τους Σαλβαδόρους.
Το 1983, μετακόμισε στο Σιάτλ για να σπουδάσει συγκριτική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον . Ενώ εργαζόταν για το διδακτορικό του, ο Hardt άρχισε να μεταφράζει το βιβλίο του Antonio Negri για τον Baruch Spinoza , The Savage Anomaly , προκειμένου να έρθει σε επαφή μαζί του. Συνάντησε για πρώτη φορά τον Νέγκρι στο Παρίσι το καλοκαίρι του 1986 για να συζητήσει τις μεταφραστικές δυσκολίες. Μετά τη συνάντησή τους, ο Hardt αποφάσισε να ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές του εξετάσεις και να μετακομίσει στο Παρίσι το επόμενο καλοκαίρι. Έλαβε μεταπτυχιακό το 1986 και ολοκλήρωσε τη διατριβή του για τον Gilles Deleuze το 1990, με την οποία απέκτησε το διδακτορικό του.
Μετά από σύντομη διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, ο Hardt άρχισε να διδάσκει στο Πρόγραμμα Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Duke το 1994. Σήμερα είναι καθηγητής Λογοτεχνίας και Ιταλικών στο Duke.
